Ölünce insanın 21 gram kaybettiğini söylerler.
Oyunculukarın çok çok iyi olduğu ve çok sevdiğim Naomi Watts'ın iyi performansına rağmen hiç göze gelmediği bir film aynı zamanda.
Arriaga ve Innarutu'nun az önce dediğim gibi birliktelikleri artık yeterli noktaya geldi dedirtti bu film bana. Ben de kendileri gibi kurgu yaparak farklı sırayla izlesem de filmlerini ikilinin doyuma ulaştığı belli. Ayrıca Arriaga'nın kendi filmi The Burning Plain'de de aynı kurgusal oyunla çekmesi iyice zorlama geldi.
Filmin dediği gibi 21 gram ağırlığı olan ruhun hayatı boyunca çektiği ve katlandığı acıların tonlarca olması oldukça ironik. Zaten "11 Eylül" için çektiği kısa filmde de "tanrının ışığı bizi aydınlatıyor mu yoksa kör mü ediyor?" diye sorarak bağnzlık boyutundaki "Tanrı İnancını" sorgulayan Innaritu bu filmde de evlilik ve tanrı üzerine yoğunlaşıyor. Zaten Babel'de de buna benzer olduğunu düşünmek yanlış olmaz.
İtiraf etmeliyim ki bu sıkaşmış kurgu yine de bu filmde işe yarıyor. Bunun farklı veya aynı türlerini görsek de hikayenin etkisini arttıran kurguyu destkelemekte olduğumu belirtmek isterim.
Yukardaki afişin
"21" isimli dandik kumar ve poker filmininkiyle aynı olduğunu hatırladım ve uyuz oldum. Buna değil o dandik filme. Bu kadar mı berbat olunur.
Bu filmle ilgili en çok sevdiğim şey, amatör ruhla spontane çekildiği belli olan kısa film tadındaki sekanslardı. Bir açıdan "Amerikan Güzeli"ndeki poşeti andırır yanları vardı. Benim için çok değişik olmasa da sıkılmadan, karışık kurgulu(bu yazının olduğu gibi) ve iyi bir film izlemiş oldum. Şüphesiz tavsiye edilesi.
8/10
Not: Naomi Watts'a olan hayranlığım güzelliği yanı sıra, babasının Pink Floyd'un ses mühendisi olması ve bu güzel kızın ufakken sürekli Pink Floyd ile dolaşış olması ve o ruhu içine çekmiş olması.
Not2 : Var böyle bir sürü film, izlenmesi gerekip de benim denk gelemediğim. Arada güzel filmleri pas geçip dönmek keyifli.
