El secreto de sus ojos

Gözler kalbin aynasıdır

iyi olmakla beraber yükseltilen beklentiler nedeniyle vurucu etkiyi yapamamakta. bir de gözlerimi görseniz öyle düşünmediğimi anlardınız ya. neyse.

öncelikle inanılmaz bir dramatik yapı var. hiç aksamayan. her hareketin bir şeye hizmet ettiği.

film, gençliğinde takınıtlı bir şekilde ilgilendiği ve sonucunda tüm hayatını etkileyen bir davayla uğraşmış olan esposito'nun 25 yıl sonra emekli olunca aynı davaya (davalara) dönüşünü ve bunu kitaplaştırmasını çalışırken konu ederken iyi bir polisiye kurguyla herşeyi heyecanlı bir hale getirmeyi başarıyor.

yer yer inanılmaz güzel kamera kullanımları etkilyeciliği arttırırken filmin ilk yarısında herşeye rağmen yüksek kaliteli esprilerle de birlikte oldukça hızlı gidiyor. ancak sonlara doğru yavaşlarken bir an filmden kopma noktasına gelişimiz tek kötü yan gibi görünüyor. ama film o kadar iyi bir sinema dili kullanıyor ki görselliğin ve oyuncuşuğun her nimetinden yararlanıyor. çekilen bir perde, kapanan bir kapı, kapalı bir çerçeve gözlerle görünecek kadar iyi perfomans serisiyle birleşince sinemanın gücüyle etkiliyor seyirciyi.

intikam, hırs, tutku, aşk, korku yani insancıl olan herşey filmin içinde ve duyguların hepsi insanların gözlerinde. ağır dönem baskısı (devlet eliyle katil yaratmak) adalet sistemindeki yozlaşma ise sert eleştirilerin odağında yer alıyor.

"söyle ona benimle bir defa dahi olsa konuşsun" sahnesi ağır bir tokat ve özet.

not: bir de sakallis biliyor ya uzun zamandır ilk defa bir film izlerken "lan mal mısın olum?" falanlı cümleler kurdum. bildiğin kaptırmışım kendimi. en son sakallis elini omzuma koymuş "otur olum, sakin ol" dedi. "ama haksız mıyım sakallis" dedim. "haklısın da otur ve haklı ol. ayağa kalkınca bir şey değişmiyor" deyip beni bozdu.